سخن نویسنده: در برآستان آسمان، تا آنجا که من می دانم، گونه یا کالبدی نوآیین و بی پیشینه در سخن گراسنگ و دیریاز پارسی، دیده می آید که می توان آنرا چارانه ها، یا چارگانه های به هم پیوسته نامید. در این کالبد یا گونه، چندین چارانه یا رباعی، نیز چارگانه یا سروده هایی در دو بیت و در پیوسته در آهنگ و وزنی دیگر، گردکرد یا مجموعه ای را پدید می آورند. هرکدام از آنها، به تنهایی و گسسته از چارانه ها و چارگانه های دیگر، سروده ای است بونده و بآیین که در خود، آغاز گرفته است و در خود نیز، پایان پذیرفته است، به گونه ای که آنرا جداگانه و بیرون از آن گردکرد، سروده ای بساز و بی نیاز از سروده ی دیگر می توان دانست.