در تاریخ، فرماندهان زیادی را شنیده ایم که حیله های جنگی که رومل آنها را به کار برد، به کمک گرفته اند، یا اینکه با نیرویی نابرابر، یعنی بسا کمتر از نیروی دشمن، بر قلب او تاخته اند و پیروز شده اند. در میان سرداران بزرگ تاکتیک های رزم، نام نادرشاه تاریخ خودمان بسیار برجسته می نماید، او هم حیله های جنگی را به کار برد و هم با نبردی((صاعقه آسا)) بر دشمن پیروز گردید. اما آنچه که خاطره ی رومل را در ذهن ما درخشان می کند، تکرار می کنیم، فرماندهی او به لشگر هفتم رزمی که ((لشگر اشباح)) نام گرفت در نبردهای فرانسه در مه و ژوئن 1940 یا اداره ی نیروهای اعزامی آلمان در شمال آفریقا که ((آفریکا کورپس)) عنوان داشت، از 1941 تا 1943، تنها مورد نظر نیست. رومل چنین است: یک نظامی شرافتمند که تمام دانش و تجربه ای را که در استراتژی و تاکتیک داشت، به هنگام جنگ، در خدمت آلمان و فوهرر تا هنگامی که به هیتلر اعتقاد داشت، قرار داد. رومل پیش از هیتلر مرد، او زنده نماند تا ببیند هیتلر به اسطوره تبدیل نشد، اما پیشوا ده روز با اضطراب، ترس، وحشت و با هذیان گفتن در یک سرداب عمیق به سر برد، با آنکه صدای شلیک توپ و بمباران های متفقین، و زنجیر تانک های سنگین روس ها را بالای سرش می شنید، با هوش و حواس پریشان، گمان می کرد لشگری که از خردسالان و سالخوردگان برای دفاع برلین فراهم آورده است، ((چنان شکستی به روس های مهاجم وارد خواهد کرد که در تاریخشان بی مانند است!)) لحظه ای که حقیقت نمایان شد یعنی روز 30 آوریل 1945، هیتلر به زندگی پر ماجرا و نکبت باراش پایان داد. پایان زندگی رومل یک تراژدی است، یک تراژدی در مایه های آنچه که یونانیان باستان نوشته اند، او هم مثل سقراط جام زهر را نوشید، سقراط به دلیل احترام به قانون، و رومل به دلیل احترام به وطن قربانی شده اش.