این کتاب، نگاهی است به همکاری ولادیمیر مایاکفسکی و آلکساندر ردچنکو و مهمترین لحظات دوستی این دو هنرمند که آرزو داشتند روزمرگی را از درون دگرگون کنند و برای آینده و به نام آینده مبارزه می کردند. سال 1920 مایاکفسکی و ردچنکو گذرشان به هم افتاد. اولی، شاعر فوتوریست انقلابی با سرنوشتی تراژیک، که روح عظیمش حتی در آن بدن دومتری نمی گنجید و تمام عمر، خودش را به شکل حیوانات جنوبی عجیب و غریب به تصویر می کشید، حیواناتی که از آن سرزمین برفی او نبودند. و دومی، نقاش، طراح و عکاس خارق العاده ای که در زیر شیروانی صحنه تئاتر به دنیا آمده بود و از کودکی دیده بود که چگونه از نان کهنه خاکستری رنگ، مرغ سرخ شده درست می کنند و با ریختن منجوق سیاه در یک قوطی کنسرو، تصور ظرفی پر از خاویار گران قیمت را ایجاد می کنند. این اثر، یکی از مهمترین نمونه های ژانر "منظومه-اوهام" است (اصطلاح دمیتری بیکف، نویسنده و منتقد ادبی روس)، در کنار " منظومه پایان" مارینا تسوتایوا، " منظومه بدون قهرمان" آنا آخماتوا، مجموعه " خواهر من زندگی" باریس پاسترناک و "اشعاری درباره سرباز گمنام" از اسیب ماندلشتام. این ژانر خاص و غریب، در روسیه قرن بیستم، در دوره تحولات اساسی همه جانبه سیاسی/اجتماعی تبدیل به ژانر چیره غنایی-حماسی دوران شده بود. جلد کتاب، صورت لیلیا است بریده شده از یک عکس، به مانند یک شمایل مسیحی، در قابی که در آن، عنوان کتاب در بالا قرار دارد و نام خانوادگی مولف در پایین. اینکه عنوان "درباره آن" درست بالای پرتره لیلیا بریک قرار گرفته، به خواننده امکان این تعبیر را نیز می دهد که "این"، یعنی همین زن، لیلیا بریک، زن محبوب دست نیافتنی، که شاعر با قیچی کردن عکسش او را به یک ابژه تبدیل کرده و از آن خود کرده است.