لیانید آندریف (ترجمه از روسی: سبحان اسماعیلی سیگارودی)

و دوباره شروع به تداعی خاطرات کردند. دخترکانی پاک، چون سوسن سفید را تداعی کردند که با لباس سیاه راهبه‌‌ها تک و تنها در پارک های مملو از برگ های پاییزی با دلتتنگی پرسه می‌زدند، دخترکانی که در عین بدبختی خوشبخت بودند. و نیز مردانی را تداعی کردند که مغرور و پر انرژی، اما دردمند و خواهان عشق و همدردی دلسوزانه‌ی زنانه بودند.

این تصاویر تداعی شده اندوه‌ بار بودند اما در اندوه‌شان عشق به مراتب پاک تر و زلال تر تجلی می‌یافت. این عشق، عظیم مانند جهان، درخشان چون خورشید و به طور سحرآمیزی زیبا در برابر دیدگانشان بالید، و زیباتر و تواناتر از آن چیزی نبود.

زینچکا پرسید:

برای کسی که عاشقشید حاضرید بمیرید؟

نیماوِتسکی در حالی که خیره و صمیمانه به او می‌نگریست قاطعانه پاسخ داد:

-         بله، حاضرم! شما چی؟

-         - بله، من هم.

دختر به فکر فرو رفت و ادامه داد:

-         زیرا این به راستی مایه‌ی سعادت است، مردن به خاطر کسی که عاشقشی! خیلی دلم می‌خواست.

نگاه‌شان با هم ملاقات کردند و چشم در چشم شدند، چشم هایی زلال و آرام که پیامی خوب و نیکو به یکدیگر می‌فرستادند، لب ها می‌خندیدند.