جوانان ایرانی! یا بهتر بگویم ایرانیان جوان! روی سخن با شماست؛ با شما جوانان برومند ایران زمین؛ با شما که می باید پیروزمند و سرافراز، گذشته ی ایران را که در غبار هزاره ها گم شده است، به آینده ی آن بپیوندید: گذشته ای که هر چه بیش در آن می کاویم و می پژوهیم، بیش از سترگی و گران سنگیش به شگفت می آییم و بیش بدان می نازیم؛ نیز آینده ای که در سایه ی تلاش و توان شما که سازندگان نستوه فرداهایید، می باید آن چنان باشد که بتوان بدان نازید. میراث گران ارج و شکوهمند نیاکان را شمایید. شما ای جوانان پر توان! که از پیشینیان می ستانید، فرهمند و پر فروغ، تا به پسینیان بسپارید. ایران این سرزمین سپند هزاره ها، با همه ی والایی ها و شگرفی هایش، در شماست و با شماست که از گذشته به آینده می رسد؛ آری شمایید که اگر از بن جان و از ژرفای دل به جاودانگی ایران باور یافته باشید، این جاودانگی را در پهنه ی تاریخ و فرهنگ جهان رقم می زنید: همان ایران که از دیرینه روزگاران تا کنون فراز و نشیب هایی بسیار را پی در پی در نوشته است و...